یک (گرچه میدونیم که یک نیست، اما یک)

نشستم روی یکی از دوازده تا مبلِ تکِ پذیرایی و پاهام رو دراز کردم روی میز. نسکافه میخورم و فکر میکنم چقدر سیگار میچسبید الان. الکی الکی و یهویی محکوم شدم به ترک همه چیز.

کلافه و خسته از اینکه بیشتر اوقات باید دل بدم به خواسته خونواده روزهام رو میگذرونم. کج خلق شدم کمی و بیشتر انرژیم صرف کنترل مود و اخلاق و رفتارم میشه. چند روزی هم هست درگیر مسائل عاطفی یه دختر هیفده ساله شدم. از دانش آموزای مدرسه مامانه. حوصله م رو سر میبره گاهی، کم و زیاد میکنه داستان رو موقع تعریف کردن، تحریفش میکنه و منو یاد رمان های عشقی آبکی که وقتی چارده پونزده ساله بودم میخوندم، میندازه. به هر حال این هم یکی از مشغله های این روزای بی مشغله منه.

درس میخونم گاهی، خیلی کم. بازی میکنم و اینور اونور خونه رو مرتب میکنم و فکر. فکر اینکه حالا که امتحان بیستم فروردین هم لغو شد و تاریخی هم اعلام نشد، حالا که فعلا خبری از مشهد و تنهایی نیست. حالا که مدت هاست، علی رو، رابطه رو، سیگار و الکل رو، درس و بیمارستان رو و یک سری چیزهای دیگه رو ترک کردم، جای خالیشون رو با چی باید پر کنم