سی و چهار

شاخ غول داخلی شکست. و من که بعد از امتحان با درموندگی به هر کی که میپرسید چیکار کردی میگفتم گند زد، بین بالاترین نمره‌ها بودم! نه که از اون ادمایی باشم که بیخودی اینجوری میگن، واقعا گند زدم و این یعنی بقیه خیلی خیلی گند زدن. به هر حال اونقدر دری وری ارائه دادم و منظم تو بخش بودم که نگران مجددا گذروندنش نباشم.

کشیک اخر به خنده و شوخی و اب انار خریدن برای نرس ها گذشت. مریض زیاد بستری کردم اما هیچکدوم بدحال نبودن خداروشکر. مریض های کشیک قبلم سه تاشون کرونا بودن و من واقعا نمیفهمم با اون تجهیزات چطور دارم بدون مبتلا شدن میگذرونم!

از کشیک‌های داخلی یک تجربه حاصل شد. اینکه هیچ رشته‌ی ماژوری رو برای تخصص انتخاب نکنم و دو دستی بچسبم به روانپزشکی عزیزم.

حالا نشستم و کاپوچینو میخورم و منتظرم کلاس عفونی تموم شه و برم نامه تایید برای بردن ملو تو پرواز رو بگیرم و فردا بپریم به سمت خونه. بعد از شیش ماه. دیشب کوچولوی چاقالوم رو بردم کلینیک و گواهی سلامت براش گرفتم. پسرک ترسو تمام مدت با پنجول هاش به من چسبیده بود و سرش رو توی بغلم فرو برده بود! و تقصیر منه که پریشب با گردو، سگ علی یک برخورد داشته. اولش دندون نشون میداد و میغرید از حضور غریبه توی قلمروش، اما فقط یک پارس از طرف گردو کافی بود که حالا از سایه خودش هم بترسه و به من پناه بیاره و در عین حال باهام قهر هم باشه. غصه‌م میشه از ترسش و کاری جز بغل کردن و ناز و نوازش و بستنی باج دادن از دستم برنمیاد.

رانندگی دیگه برام با استرس همراه نیست و ارومم میکنه حتی. با بچه‌ها به شیطنت های لو لول (low level) تو هاشمیه، سجاد و وکیل‌اباد میپردازیم و غش غش میخندیم و پوچ تر از همیشه به خونه برمیگردم!! مامان هر بار با خنده میپرسه چند تا خش رو ماشین انداختی و وقتی که میگم هنوز هیچی بابا میگه چون که دختر منه و من خوشحالم که فرداشب پیششونم.

یک سال مونده. باورت میشه یک سال از هفت سال عمومی مونده؟ من که باورم نمیشه