سی و سه

اخر هفته‌م رو به باطل ترین شکل ممکن به پایان رسوندم و ذره ای برام اهمیت نداره. و الان حموم رفته و شیر گرم قبل از خواب رو خورده توی تختم دراز کشیدم. فردا کشیکم و این نه ناراحتم میکنه و نه خوشحالم میکنه. تنها حسی که دارم نگرانی برای ملوییه که ممکنه رضای بدحال نتونه بهش سر بزنه و بیست و‌ چار ساعت تنها بمونه پسرک پشمالوی کوچولوی من.

به سقف زل میزنم و کارای قبل از بیرون رفتن فردام رو مرور میکنم. ماگ و قهوه بردارم. شارژرم رو فراموش نکنم. ملافه های مخصوص کشیک که تو ماشینه. غذا برای ملو تو لوکیشن‌های متفاوت بذارم. نمکدون ببرم، چون غذاهای بیمارستان بدون نمک فراوون اضافی قابل خوردن نیستن. خودکار، چند تا خودکار ابی بردارم، چون تو استیشن همیشه سر خودکار دعواست. ملو رو بچلونم. اونقدر بچلونمش که برای بیست و چار ساعت کافی باشه. و من چطور و کی اینقدر بهش وابسته شدم. موقع خریدنش بابا ازم قول گرفته بود که از نظر احساسی معقول برخورد کنم و خب واضحه که شکست خوردم نه؟

علی برام یه عکس از گردو فرستاده که روی پاش خوابیده و کلی ذوق کرده و من بعد از اینکه قربون صدقه‌ی هاپو کوچولویی که از دو ماهگیش به بعد دیگه ندیدمش رفتم، براش چند تا عکس از ملو فرستادم که خودش رو تو بغلم جا داده و خوابیده، کاری که تقریبا همیشه میکنه. نوشت که “لوس کننده ای کلا” و من گفتم خودت رو با اون هیکل گنده‌ت یادت رفته چقد لوس شده بودی؟ ناراضی بودی؟ و گفت نه، خیلی نه، خیلی خیلی نه!

پاییز دو سال پیش شروع شد، پاییز پارسال تموم شد و باز، پاییز داره میرسه. از پاییز امسال میخوام که قشنگی بیاره با خودش. احتیاج دارم به حال خوبی که برای به دست اوردنش با خودم نجنگیده باشم.