چهار
از دیشب تا حالا پست قبلیم رو مخم راه رفت، تا در نهایت طاقت نیاوردم و پاکش کردم. اما حوصله اینکه توضیح بدم چرا رو ندارم اصلا.
خونه برام به غریبی روزای اول نیست. میشینم و خوم رو با لپ تاپ یا گوشی سرگرم میکنم. میشینم و برام عجیب نیست که مامان وسط هال نماز میخونه. مهدی مدام راه میره، با هدفونش هر یه ربع مسیر آشپزخونه و اتاقش رو میره و میاد. بابا معمولا توی اتاقشه و سرگرم کتاباش و تلویزیون. هر بار که رفتم تو اتاقش راز بقا میدیده یا کشتی کج. اون دو تا کفتر عاشق هم روستا نشین شدن. بله خواهر دندون پزشک و شوهرخواهر مهندس عمرانم هفته به هفته از اون خونه باغ درنشت دل نمیکنن. انگار زاده شدن برای سبزی کاشتن!
دلم میخواد بنویسم اما چیزی برای نوشتن نیست. یه سری فکر آشفته و در هم که من برای آروم کردنش تو سالن خالی واحد روبه رو راکت به دست با دیوار پینگ پونگ بازی میکنم
یه مدت مجبور شدم،برم جای دیگه ای زندگی کنم،بعد میرفتم خونه خودمون،یه جوری باهام رفتار میشد،انگار مهمونم،راحت نبودم،هر دفعه یه عالمه وسیله جاشون عوض شده بود،گلا بلند تر شده بودن،بعضی وقتا اخلاقا عوض شده،خبر نداشتم نباید تو فلان جا،فلان چیزو بریزم و......
جالبیش ،اینکه اونجا که زندگی میکردمم،شب اول که رسیدم تب عصبی کردم!!راحت نبودم،اونجاهم حس موقتی بودن بهم میداد،نمیتونستم راحت برسم به کارام☹️☹️
خلاصه که بار اول که بعد از مدت ها برگشتم خونه،از شدت ناراحتی برای جدا شدن از محل زندگیه موقتم و حس عجیب برگشتن به خونه خونمون،باز به تب و لرز شدید دچار شدم😂😂😂
کلا زود اداپته میشم با تغییر،ولی این یک مسیله لامصب،خیلی عجیبه،اون حس بیگانگی و غریب بودن تو هر دوتا جا،حال مزخرفیه😑😑
امیدورام ،راحت تر بگذره✋🏻✋🏻