هیفده

احمقانه حرص میخورم و لب باز نمیکنم. زنگ نزده و حرفی نزده و توضیحی نداده و من دلم میخواست ازم میپرسید که تو مشکلی نداری که من گردو رو نگه دارم؟ میپرسید مشکلی نداری که من که اینقدر دوستتم و بهت نزدیکم و میفهمم حالت رو سگ دوست پسر سابقت رو دو روز نگه دارم؟ میگفتم نه بابا چه مشکلی دارم و با خنده خدافظی میکردم. میدونست که میگم نه مشکلی ندارم اما زنگ نزد و توضیحی نداد و هیچی. و من با بدخلقی میخوابم شب رو، با رضا بازی میکنیم و وسط بازیمون چت میکنیم و روده بر میشیم از خنده اما در نهایت با بدخلقی میخوابم. ملو رو میذارم تو جاش، برمیگرده رو تخت و من باز میذارمش تو جاش چون که میدونم امشب راحت خوابم نمیبره و اون دست و پام رو برای این پهلو اون پهلو شدن میبنده. این بار برنمیگرده و من نمیدونم کی خوابم میبره.

بیدار میشم اما نه با بدخلقی، برای ملو شیر درست میکنم و قهوه خودم رو میذارم دم بکشه. یه اهنگ پلی میکنم و‌ بدنم رو اونقدر کش میدم تا از شر کوفتگی تنم راحت شم. خودم رو حسابی سرگرم میکنم اما هنوز هم کنج ذهنم این توقع براورده نشده آزارم میده. نه در حدی که دوست خوبم رو بابتش از دست بدم یا کینه به دل بگیرم یا نمیدونم چی. اما در حدی هست که متوجه شم که رنگ باخته. رابطه تموم شده م، غمم، مراعات کردن دوستام و علی و خیلی چیزای دیگه رنگ باخته.

و این خاصیت روزه برای من. خاصیت نور خورشیده که حرص و خشمم رو تبدیل میکنه و منطق و ارامش. باید صبر کنم افتاب طلوع کنه، هوا روشن شه، ملو شیرش رو بخوره و من قهوه‌م رو. ورزش کنم و بدنم رو سرحال بیارم و اون موقع بشینم و اتفاقای درهم و برهم شب قبل رو مرور کنم.

تمام نوجوونیم و حتی تا یکی دو سال پیش فکر میکردم من آدم شبم. شب رو، سکوتش و سکونش آرومم میکرد. اما حالا شب از دوازده که میگذره کمتر خودم رو جدی میگیرم. حس تنهایی، غربت و دلتنگیی که سراغم میاد رو با ملایمت بغل میکنم و میخوابم و میدونم همین که آفتاب بزنه دیگه هیچ چیز اونقدر که تو تاریکی به نظر میومد بزرگ و ترسناک نیست.