پونزده

پام گیر میکنه به پتویی که انداختم دور یخچال که ملو نتونه بره اون زیر و پرت میشم وسط اشپزخونه! برمیگرده نگام میکنه یه لحظه و من بهش چشم غره میرم و فحش میدم و فکر میکنم رسما باهاش حرف میزنم!! اب رو میذارم جوش بیاد و به سپیده اس ام اس میدم چای سبز یا سیاه؟

برگشتم به اتاق بنفش و حالا دیگه حس بدی بهش ندارم. تختم و کمدم رو گذاشتم همون جای قبل. جای گرم و نرم ملو رو که فقط همون دو هفته اول توش میخوابید رو میذارم کنار تختم. این روزا فقط روی تخت خودم میخوابه و منم عادت کردم بهش.

دومین بخش پونزده روزه‌ی اینترنیم هم تموم شد و من فکرش رو هم نمیکردم اینترنی رویاهام رو کرونا تبدیل کنه به این وضعیت بی نمک. ترکیبی از کشیک های تک نفره‌ی کسل کننده و کلاس های انلاینی که با شلوارک و مقنعه توشون شرکت میکنم!

برای من این روزها دقیقا طعم همین سیگار کنت میکس رو داره که وقتی سوپری سر کوچه وینستون نداره توفیق اجباری نصیبش میشه. گس و دودی، سه چار پک اخر رو اما خودمو به ترکوندن بادکنک صورتیش و مزه خنک توت فرنگی دعوت میکنم! اخرین باری که رضا اومد اینجا تخته بازی کرده بودیم و به طرز فجیعی باخته بود و با خنده گفته بود باورم نمیشه هر بار از دختری که سیگارش بوی توت فرنگی میده و باهاش دنت توت فرنگی میخوره میبازم و به دمپایی ها و لاکای صورتیم اشاره کرده بودم و گفته بود دختره‌ی صورتی! خوشحالم که گربه صورتی نداریم و من خندیده بودم و یاداوری کرده بودم که به استادش و البته اینترنش احترام بذاره. رضا هم انگار داره دوره نقاهت رابطه‌ی تموم شده‌ش رو میگذرونه و مثل من حال و حوصله ادم جدید نداره. بازی میکنیم و حرف میزنیم و این خوبه تو این روزا.

میخوام این رو پست کنم و بعد عسل بانوی سیاوش رو پلی کنم و چارتا دونه لیوان توی سینک رو بشورم و سینه‌ی مرغ رو برای ملو بذارم اب پز شه و زردالو و سیب بشورم و منتظر بشینم سپید بیاد. چای بخوریم و حرف بزنیم و ورق بازی کنیم و به ریش این روزایی که به ریشمون میخندن، بخندیم. زندگی همین روزاست دیگه نه؟